| Developer: | Agenda |
| Publisher: | Nintendo |
| Genre: | Party |
| Release: | 29/09/2006 |
| Online: | Ja |
| Spelers: | 8 |
In het slot van 2006 waar toch al zo weinig spellen van Nintendo gereleased worden was 42 Spel Klassiekers één van de weinige lichtpuntjes voor de DS. Velen schreven van tevoren de game al af, anderen moesten gewoon nog over de streep getrokken worden. Of dat terecht is? We laten het weten in de review.
Het was een mooie zonnige dag in mei. De E3 was volop aan de gang en we kregen niet genoeg van al die Wii-filmpjes die we voor het eerst te zien kregen. Ook de DS werd niet overgeslagen, want ten minste honderd nieuwe games zouden nog gereleased worden voor het eind van het jaar. Nu kunnen we niet vertellen of dit ook daadwerkelijk gelukt is – bij die honderd games zitten namelijk enorm veel pauper games van uitgevers die je nooit in de winkels terug ziet – maar mocht dit aantal ergens gehaald zijn, dan was het zeker niet in Europa. Maar goed, dit hoeft geen groot punt te zijn, want die honderd games kun je toch niet allemaal tegelijkertijd spelen. We zullen dus niet klagen als we er ‘maar’ vijftig krijgen, zo lang hier en daar maar leuke en goede titels opduiken. Was dit het geval? Nou, niet echt. We gaan Nintendo’s DS-games even langs.
– Nintendo DS Browser: Geen game, wel handig. Nintendo lijkt steeds meer in te zien dat je multimedia-mogelijkheden niet hoeft te verwaarlozen, alleen zodat je de nadruk op het gamen zelf wil leggen. Toen de DS werd aangekondigd hadden we deze mogelijkheden niet verwacht – het apparaat is immers niet gemaakt voor dit soort functies – maar inmiddels kunnen we wel zeggen dat de DS symbool staat voor deze overgang. Vanaf de Wii launch kunnen we voor het eerst beschikken over volwaardige multimedia-functies, tot die tijd moeten we het onder andere doen met de ietwat trage Opera Browser.
– English Training: Geen game, voor sommigen handig. English Training doet z’n werk prima, maar de hardcore gamer heeft het niet nodig omdat zijn Engels al goed genoeg is. Jongeren die op school nog (volop) ruimte hebben voor taalverbeteringen en ouderen die geen zin meer hebben om te duiken in schoolboeken, horen dan ook tot de voornaamste doelgroep. Wel is het zo dat je je taalvaardigheden prima op niveau kunt houden met English Training, hoe goed je Engels ook is.
– Sudoku Master: Mag een game genoemd worden. Een draagbaar Sudoku-boekje dat vooral besteed is aan de mensen die al een Sudoku-fetisj hebben. Ook als je de puzzel eens wil uitproberen is Sudoku Master misschien iets voor jou, want voor de prijs hoef je het niet te laten liggen. Echter kun je nog de grootste Nintendo-fan zijn, in dit spel vind je geen Nintendo-magie terug en daarom zullen velen gamers ook dit spel links laten liggen.
Dat waren Nintendo’s releases tot november, waarvan alleen de Browser gamers enigszins kon aanspreken; de rest was eigenlijk voornamelijk toegespitst op de non-gamers. Deze maand gaat het dan eindelijk beter met games als Pokémon Mystery Dungeon en Tenchu: Dark Secret, maar hoe moest je nou vanaf september de tijd doden totdat die games uit zouden komen? Mijn antwoord: met 42 Spel Klassiekers. Ook hier geen overdosis Nintendo-magie, echter is dat overbodig, daar 42 klassieke spellen zelf genoeg magie met zich mee brengen. Maar waarom zou deze compilatie nu wel slagen, waar andere compilaties zoals de Ultimate Games reeks niet succesvol waren?
Een groot verschil tussen Nintendo’s 42 Spel Klassiekers en soortgelijke bundels van andere uitgevers is dat die overige uitgevers er een trend van maken de spelletjes te splitten in meerdere games: kaartspellen, bordspellen, random spellen uit het zogenaamde Party Game genre zoals bowlen en biljarten; elk onderdeel wordt ondergebracht in een aparte game. Dat ze die spellen op de GBA al dan niet gedwongen apart hielden valt nog te begrijpen, maar dergelijke compilaties voor de PC bijvoorbeeld worden natuurlijk gemaakt omdat men op deze manier meer geld denkt binnen te kunnen halen. Zal allemaal wel, maar zet net als 42 Spel Klassiekers al die spellen op één schijf of cartridge en je hebt de ultieme variatie. Iedereen heeft wel eens zin in een kaartspelletje, maar na verloop van tijd ben je die kaarten ook weer zat. Op dat soort momenten ga je gewoon naar een andere sectie van de game, waar je genoeg zult vinden om je te kunnen vermaken.
Er zijn vijf spelcategorieën in 42 Spel Klassiekers: Card Games (Basic, Intermediate en Advanced), Board Games (Basic en Advanced), Variety Games (spellen die niet echt in een hokje te plaatsen zijn), Action Games (met onder andere darten en biljarten) en Single Player Games (met klassiekers als Mahjong Solitaire en Solitaire, wat wij beter kennen als Patience). We gaan uiteraard niet alle 42 spellen uitvoerig behandelen nu – dat is gepland voor een andere keer – maar over het algemeen moet gezegd worden dat het grootste deel van de spellen gewoonweg uitstekend speelbaar is. Opvallend is trouwens dat er enkele typisch Japanse spellen tussen zitten, terwijl de game niet in Japan gereleased wordt. Waarschijnlijk is dit het gevolg van het rekening willen houden met Japanse importeurs en het ervoor zorgen dat wij westerlingen wat leren van de Japanse spelcultuur. Natuurlijk blijft het spannender om de spellen in het echt te spelen, maar deze ervaring is nog niet eerder zo verzorgd nagebootst. Daarnaast heeft 42 Spel Klassiekers met haar digitale spellen een aantal voordelen boven het ‘echt’ spelen. Je kunt niet cheaten, je kunt geen kaarten/speelstenen en dergelijke kwijtraken, je hebt geen speeltafel nodig, je hebt niet eens vrienden nodig om te kunnen spelen! Je kunt jezelf namelijk prima vermaken met de CPU die drie moeilijkheidsgraden heeft, zodat zowel beginners als gevorderden op de proef gesteld kunnen worden. Daarnaast kun je hints inschakelen, handig voor de beginners om snel te wennen aan een nieuw spel, en om het helemaal af te maken bieden veel spellen de mogelijkheid om de regels naar eigen keuze aan te passen, zodat spellen gespeeld kunnen worden op die manier waarop je het gewend bent.
Het touch screen van de DS heeft een groot aandeel in de grote mate van speelbaarheid van de klassiekertjes. Dat conventionele controls niet gebruiksvriendelijk genoeg zijn voor dit soort spellen hoeven we niemand uit te leggen, maar dat de analoge besturing met behulp van een touch screen beter zou werken dan de muisbesturing ligt wellicht minder voor de hand. Dit is vooral vanwege het touch screen dat je het idee geeft fysiek bezig te zijn met het spel, omdat je de speelkaarten/speelstukken daadwerkelijk aanraakt. Deze fysieke grip komt ook beter tot zijn recht in de Action Games, waar de manier waarop jij je strokes maakt, bepaalt hoe goed je presteert in een spel.
Ook de graphics en geluid dragen bij aan de speelbaarheid. Geen van beide staat bol van hoogstaande kwaliteit, maar daar staat tegenover dat het uiterst functioneel is, en dat werkt. In veruit het merendeel van de spellen zijn ondanks de niet al te grote schermen van de DS de spelobjecten goed zichtbaar. Zelfs als er veel kaarten op tafel gelegd moeten worden, blijft het overzicht altijd behouden. Alleen bij Dominoes (wanneer er veel stenen liggen wordt het beeld uitgezoomd, dit gebeurt af en toe) en Mahjong Solitaire (waar gewoon sowieso teveel stenen liggen zodat het altijd uitgezoomd is) heb ik het kleine scherm als storend ervaren. Dan zijn er twee oplossingen voor dit probleem: of je bijt even door de zure appel heen en went eraan, of je bekeert je tot de veertig overige spellen, wat nog steeds een mooi aantal spellen is. Verder benadrukt de game bepaalde in-game events door met grote letters neer te kalken wat er gaande is. Op deze manier weet je dus 100% zeker dat je een strike hebt gegooid.
Ook het geluid speelt een functionele rol in de game en is altijd ondergeschikt aan de gameplay. Over de muziek valt alleen te zeggen dat het enorm funky en soms zelfs jazzy klinkt. Voor mij bevat 42 Spel Klassiekers dan ook één van de tofste soundtracks op de DS, maar dat blijft natuurlijk persoonlijk.
Het is leuk wanneer een game goed speelbaar is, maar de wijze waarop de game verpakt is, is net zo belangrijk. Vooral in een bundel als deze, omdat de game voornamelijk bestaat uit spellen die traditioneel met meerdere spelers gespeeld worden. Om je te vermaken als je alleen bent, zijn er naast Free Play twee modes toegevoegd: Stamp en Mission. In Stamp ga je alle 42 spellen langs op zoek naar stempels. Dit gebeurt op lineaire wijze, waarin de volgorde van games altijd hetzelfde is. De spellen zijn verdeeld in vijf zogenaamde stages, waarbij de makkelijke spellen logischerwijs in het begin aan bod komen en de meer ingewikkelde spellen aan het eind. Wanneer je zo’n stage voltooit, unlock je één van de vijf vrij te spelen spellen. Genoeg reden om deze mode te spelen, zou je zeggen. Echter is de belangrijkste reden om Stamp te spelen het feit dat het een leuke manier is om alle spellen langs te gaan en onbekende spellen te leren kennen. Je komt niet toe aan dat soort spellen als je alle vrijheid hebt zoals in Free Play, dus op deze manier haal je meer uit de 42 spellen.
Stempels verdien je simpelweg door de spellen te spelen. Je ontvangt drie stempels bij winst, en twee of één stempel bij verlies. Je hebt drie stempels nodig om naar het volgende spel te gaan, het eventuele teveel aan stempels dat je hebt, neem je gewoon mee naar het volgende spel. Daarom kan het voorkomen dat je een spel maar één keer hoeft te spelen, ongeacht het resultaat, om verder te komen. Dit is bewust gedaan, omdat tussen die 42 spellen natuurlijk spellen zitten waar je een pesthekel aan hebt en/of waarvan je helemaal niets bakt. Nu zul je hoogstwaarschijnlijk de eerste keer alles willen spelen, totdat je bij Shogi komt, een Japanse variant op schaken. Dit spel is zó illegaal dat je het wel móet skippen. Het zijn deze momenten waarop je zo snel mogelijk wil falen om die ene stempel te bemachtigen – in het ergste geval moet je drie maal verliezen. In theorie zou je zodoende Stamp uit kunnen spelen op dezelfde wijze, maar daar hebben ze iets op bedacht. Bij de drie Single Player Games krijg je geen stempel als je faalt, wat erop neer komt dat je het spel moet winnen als je niet vast wil komen te zitten. Kan soms vervelend zijn bij een spel als Patience, waar je toch een beetje geluk bij moet hebben, maar het zorgt wel voor meer voldoening bij het uitspelen van die spellen en van de Stamp Mode in het geheel.
In Mission worden je dertig specifieke missies voorgelegd, waarin het meestal de bedoeling is een bepaalde knappe prestatie neer te zetten. Laat alle ballen met één stoot zinken in Billiards, haal alle punten binnen in Hearts (hartenjagen), versla je opponent met dammen zonder meer dan twee stukken te verliezen, en nog veel meer. Sommige missies zijn vrij makkelijk te doen, maar een aardig gedeelte is toch vrij pittig. Ikzelf had liever gezien dat het spel ook kon erkennen dat je missies buiten de Mission Mode hebt voltooid. Dat wil zeggen dat als jij tijdens een potje bowlen drie strikes achter elkaar gooit, dat je het niet nogmaals hoeft te doen in de Mission Mode. Nu moet je dit zien te bereiken in een potje zonder enige context, waarin je niet eens de mogelijkheid krijgt om eenmaal te falen. Het is dus niet zo dat bij de laatstgenoemde missie je ongelimiteerd mag gooien; nee, geen strike gooien betekent terug naar het menu en nog een keer proberen, iets wat de nodige irritatie kan opleveren en gewoon simpeler opgelost had kunnen worden. Gelukkig hebben ook deze nadelen hun voordeel: het voltooien van de missies onderscheidt de jongens en meisjes van de heren en de dames.
Het meest verslavende echter van allemaal is het spelen in multiplayer. Zowel on- als offline is de game geweldig, maar wat wil je dan ook als de meeste spellen speelbaar zijn met acht personen! Hebben je vrienden een DS maar geen 42 Spel Klassiekers? Geen probleem, want Game Sharing is de redder in nood. Dankzij deze feature is het ook mogelijk om één van de 42 spellen naar een ander te sturen bij wijze van een demo, ook altijd handig. Omdat het spel niet veel van je DS vraagt, zul je sporadisch last hebben van lag, wat als leuk gevolg heeft dat de muziekjes uit alle DS’en synchroon afgespeeld worden. Als klap op de vuurpijl zit er een soort opgevoerde PictoChat in de game verwerkt, waarmee je in kleur met elkaar kunt praten. Helaas is de mogelijkheid om te typen verwijderd, maar dat mag de pret niet drukken. Zelfs online, waar je dankzij Nintendo’s vreemdelingenbeleid alleen kunt kiezen uit standaardzinnetjes en de nodige smilies, ontstaan leuke gesprekken. Wel blijft het natuurlijk allemaal een beetje beperkt. Zo is er niet eens een zin die duidelijk maakt dat je na het huidige potje ermee stopt. Met woorden als “BRB” en “Sorry” zul je dan duidelijk moeten maken dat je weggaat, en als ze het niet snappen, merken ze het vanzelf wel.
Het online gamen in 42 Spel Klassiekers is prima geregeld. Je vindt bijna altijd wel een tegenstander (of meerdere in de populairdere spellen) en als je te weinig tegenstanders vindt, is de easy CPU zo vriendelijk om in te willen vallen. Elk spel heeft een eigen ranglijst dat online bijgehouden wordt, wat het nog toffer maakt om online te spelen. Één groot nadeel helaas: disconnectors worden niet gestraft met minpunten, wat meteen de absurd hoge puntenaantallen die sommige spelers hebben verklaart (niets ten nadele aan de eerlijke gamers die gewoon weinig anders te doen hebben). Dit is misschien een beetje vervelend in het begin, maar gelukkig vervangt de CPU de disconnector, waardoor je alsnog met plezier verder kunt spelen.
Al met al is 42 Spel Klassiekers een geslaagde game. Je hoeft geen diehard gamer te zijn om hem op te pikken, maar in tegenstelling tot English Training mikt deze game niet alleen op de non-gamer. Wanneer je een gamesliefhebber bent, is het vaak zo dat je van spelletjes in het algemeen houdt, en dan zit er altijd wel iets leuks voor je bij. Het feit dat het draagbaar is, dat je geen draden meer nodig hebt in de multiplayer, dat er altijd een tegenstander in de buurt is en dat er 42 spellen inbegrepen zijn; dit alles vormt samen de basis van deze goede compilatie. Echter is er nog ruimte voor verbetering. Dit heb je hierboven kunnen lezen, maar er is één aspect dat nog in het bijzonder uitgelicht moet worden: waar blijft de Hot Seat multiplayer?! Ik zie geen reden waarom het niet mogelijk is om met meerdere mensen op dezelfde DS te spelen en dit zie ik dan ook als een zeer grote gemiste kans van Nintendo. Ook was het fijn geweest om meerdere profielen aan te kunnen maken. De game is voor iedereen op te pikken, wat benadrukt wordt met het Touch! Generations logo, maar toch moeten huisgenoten en vrienden op jouw account spelen, zodat je statistieken niet volledig representatief zijn. Gelukkig hebben al deze aspecten betrekking tot de verpakking van de game en blijft de kern zelf onaangetast. Als puntje bij paaltje komt, is de enige juiste conclusie dat 42 Spel Klassiekers een goede compilatie is waarmee je je prima kan vermaken en dat je hem eigenlijk zonder te twijfelen moet halen. Want zeg nou zelf, 42 klassiekers voor 30 euro; dat laat je toch niet schieten?
Graphics: 7,0
Gameplay: 8,5
Sounds: 7,0
Replay: 9,0
Eindcijfer: 8,2