| Developer: | From Software |
| Publisher: | Nintendo |
| Genre: | Action |
| Release: | 12/01/2007 |
| Online: | Ja |
| Spelers: | 4 |
Als reviewer heb je een hard leven. De ene keer review je een game over piraten en de andere keer doe je er eentje over zombies. Om de drukte helemaal compleet te maken voegen we daar ook nog eens een game over ninja’s aan toe.
Natuurlijk is dat een beetje onzin. Het leven van een reviewer is dan wel hard, maar het is een zachtgekookt eitje als je kijkt naar het leven van een ninja. Hele dagen rondlopen, sluipen, hakken, vallen plaatsen en ondertussen ook nog even snel eten en rusten. Alles uiteraard met de grootste precisie. Je mag natuurlijk niet opvallen. Daarom hebben ninja’s ook de meest rare pakjes en uiterst vreemde wapens. En dat mag ook wel, want al dat mysterieuze gesluip en gehak is wel ergens goed voor. Het is namelijk jouw taak om bepaalde missies uit te voeren om bijvoorbeeld zielige burgers te redden en demonen te verslaan. En zo gaat het er ook ongeveer aan toe in Tenchu: Dark Secret. Leest u maar even mee.
Het verhaal van deze ninjagame op de Nintendo DS draait om twee ninja’s, Rikimaru en Ayama, die de taak hebben om prinses Shizu te beschermen. Deze prinses is namelijk door een mysterieuze vijand een dorp ingedreven dat vervolgens werd omsingeld. Rikimaru en Ayame zijn de enige twee mensen die het dorp en de prinses kunnen beschermen tegen de bandieten, samurai, ninja’s, beren en zelfs demonen van de vijand. Niet alleen de prinses beschermen is belangrijk; ook het dorp speelt een cruciale rol. Als je een missie voltooit, wordt het dorp weer ietsje opgebouwd. Wat heeft dit nou voor zin? Nou, een beter dorp heeft betere winkels. En in die winkels kun je bepaalde voorwerpen kopen die je in andere winkels niet kan halen. Hoe beter je je best doet, des te beter zijn je voorwerpen dus.
De missies die je voorgeschoteld krijgt zijn over het algemeen vrij eentonig. Je hebt missies waarin je alle vijanden af moet slachten, missies waarin je slechts een baas hoeft te vermoorden, missies waarin je een burger moet redden, missies waarin je niet gezien mag worden en missies waarin je de poort naar het dorp moet beschermen tegen indringers. Dit lijkt erg veel, maar als je elke soort missie al talloze malen uitgevoerd hebt wordt het toch wel wat saai. Tussen sommige missies door ontrafelt het vrij oninteressante verhaal zich. Je kan de monotome tekstjes wel helemaal gaan lezen, maar met wat buttonbashen ben je er gelukkig zo doorheen. Het heeft in ieder geval geen consequenties voor de gameplay ervaring. Echt saai zal het overigens niet worden; na vijf uur ben je toch al door het spel heen.
Door de levels heen vind je verschillende materialen. Onder andere bamboe, stenen en papier zijn de ‘grondstoffen’ die aangetroffen worden. Deze materialen kan je gebruiken om zogenaamde Ninja Gear mee te maken. In het begin zijn dit nog bamboevallen en giftige rijst. Later, na het redden van gegijzelde burgers, leer je meerdere vallen maken. Zo krijg je de beschikking over explosieve ninjasterren en mijnen. Ook rijstballen waarmee je je levensmeter vult behoren tot de mogelijkheden. De gevonden materialen en gemaakte voorwerpen kan je overigens ook weer doorverkopen in de winkels. Maar ook via het internet kan je voorwerpen verpatsen. Het kleine Nintendo Wi-Fi Connection-logootje op de doos van het spel is helaas groter dan het gehele online gedeelte van het spel. Het enige wat je kan doen is namelijk voorwerpen aanbieden aan vrienden of totaal onbekende mensen. Natuurlijk vraagt iedereen te veel geld voor zijn voorwerpen en probeert men zoveel mogelijk goedkope voorwerpen te vinden. Dit werkt uiteraard niet. Als je daar ook nog eens het gegeven bij optelt dat bijna niemand deze game online speelt kan je spreken van een grote Wi-Fi flop.
Op het bovenste scherm zie je de actie en op het onderste scherm zie je een kaartje van de omgeving. Omdat je al vrij snel de vijanden ziet lopen op dit kaartje is het besluipen van je tegenstander een eitje. Plaats snel een mijn op hun voorgeprogrammeerde pad en zoek de volgende vijand. Het touch-screen wordt in deze game nauwelijks gebruikt. Je tikt eigenlijk alleen maar op het onderste schermpje in de menu’s en tijdens het spelen om je voorwerpen te selecteren.
Grafisch ziet Tenchu: Dark Secret er best netjes uit, maar het is geen één of andere topprestatie. Door een leuk perspectief en prima 3D graphics oogt het spel leuk. Alleen de eentonige en blokkerige omgevingen hadden misschien wat beter uitgewerkt kunnen worden. Toch is het geen doorn in je oog.
Helaas zit er wel een doorn in je oor als het aankomt op de geluidseffecten. De standaardzinnetjes die je vijanden om de zoveel tijd uitkramen zijn verre van leuk. Nou ja, voor één keertje wel. Maar daarna houdt het ook wel op. De achtergrondmuziek past overigens prima bij de ninjasfeer; niets op aan te merken.
Al met al is Tenchu: Dark Secret niet de game geworden waar veel mensen op hadden gehoopt. Het echte stealth-gedeelte (sluipen) is vervangen door het plaatsen van vallen, de missies zijn vrij saai, de online modus is vrijwel niets, het spel is nogal kort en geweldig mooi is het spel ook niet. Maar waarom zouden we Tenchu dan toch voor onze DS gaan halen, natuurlijk wanneer hij een stuk afgeprijsd is? Omdat het spel toch wel grappig is voor die korte tijd dat je hem speelt.
Conclusion
Even lekker hersenloos een paar vijandjes in elkaar hakken lucht toch wel op. Helaas maar voor eventjes. Het wachten is nu op een echt goede ninjagame voor de Nintendo DS.
Graphics: 70
Gameplay: 65
Replay: 55
Sounds: 70
Eindcijfer: 65