We gaan goochelen met Nintendo’s eigen draagbare, digitale trukendoos Master of Illusion. De game is hier nog lang niet uit, dus importeerden we de Japanse versie van het spel speciaal om alvast een indruk te krijgen van deze nieuwe non-game.
Het is alweer 118 jaar geleden dat Nintendo werd opgericht door Fusajiro Yamauchi. In die tijd was het Japanse bedrijf nog helemaal niet bezig met het maken van spelcomputers – men produceerde toen nog speelkaarten. Eerst waren dit nog zogenaamde hanafuda kaarten, maar later ging men ook over tot de productie van Westerse speelkaarten. Nu, vele jaren later, staat Nintendo nog maar bekend om één ding: games. Toch poogt men beide producten te verenigen. Dit geschiedt door middel van een game waarbij je een pakje Nintendo speelkaarten krijgt. Doel van dit spel? Goochelen en begoocheld worden.
Zoals gezegd, importeerden wij deze goochelgame, Master of Illusion, uit Japan. Het kan best zo zijn dat deze titel je niets zegt. De game ging namelijk eerder door het leven als Nintendo Magic en in Japan heet het spel Magic Taizen. Nintendo zelf is op de één of andere manier vrij terughoudend met het geven van informatie over deze aankomende game. Magic Taizen is namelijk al lang en breed uit in Japan, maar hier heeft men nauwelijks een woord over het spel gerept. Desondanks moet Master of Illusion op 26 november van dit jaar nog in de Amerikaanse winkels liggen. Een Europese releasedate is nog niet bekend gemaakt. Gelukkig konden wij, ondanks de gigantische taalbarrière, alvast een beetje van het spel genieten.
Barbara Bat, heel misschien wel bekend van het Japan-only muziekspel Daigassou Band Brothers, keert terug naar Nintendo’s handheld om de speler te leren goochelen. Dit gebeurt in totaal in zo’n 32 oefeningen, verdeeld over drie categorieën. Door elke dag oefeningen uit te voeren, verdien je punten. Hoe meer punten, hoe meer oefeningen ontgrendeld worden. De oefeningen uit de eerste categorie zijn bedoeld om de speler zelf voor het blok te zetten; het zijn goocheltrucs die op de speler worden uitgevoerd. De oefeningen in de tweede categorie zijn echter totaal omgekeerd; dit zijn goocheltrucs die de speler op andere mensen kan uitproberen. In de derde categorie zit een aantal kaart- en vaardigheidsspelletjes. Tijd voor een aantal voorbeelden.
De eerste categorie met oefeningen, die hun magische krachten op jou uitoefenen, is vooral voor de oudere spelers minder interessant dan de rest. Zo zul je een aantal kaarten moeten trekken, één kaart moeten onthouden en ze vervolgens op een bepaalde manier schudden. Door nu om de beurt met de bovenste kaart op de deur van een huisje op het touchscreen te tikken, zal op een gegeven moment duidelijk worden gemaakt dat je hebt getikt met de kaart die je onthouden hebt. Voor velen zal het snel duidelijk zijn dat dit een gevalletje kaarten tellen is. Gelukkig bevat deze categorie nog wel een aantal interessantere, logische spelletjes. Zo moet je bijvoorbeeld een aantal getallen aantikken en deze bij elkaar optellen. Het resultaat is verbluffend, want het is de datum van vandaag!
De tweede categorie met oefeningen is echter iets leuker. Door middel van deze oefeningen laat je namelijk je familie en vrienden versteld staan met je (aangeleerde) kunstjes. In één van de oefeningen zie je bijvoorbeeld twee kaarsen die je door middel van de microfoon uit kan blazen. Doordat jij wél weet dat je met een sneaky druk op de L-knop kan kiezen welke van de twee kaarsen je uitblaast, zal vooral je kleinere zusje versteld staan. In een soortgelijke oefening laat je een lieftallige assistente door middel van een vingerknip veranderen in een willekeurig dier. Druk je echter weer stiekem op de L-knop, dan zal geen van je vrienden je dat kunstje na kunnen doen. Druk nog een keer, heel stiekem, op de L-knop en maak het goochelwerkje af. Naast deze gemene knoppentrucjes zijn er ook oefeningen waarbij je door op een bepaald deel van het scherm te tikken aan het spel door kan geven welke kaart je vriend vast heeft. Je vriend zal het echter niet merken dat je bijvoorbeeld op het linkerbovenstuk in plaats van het rechteronderstuk van een ei tikt. Hij zal echter wel raar opkijken wanneer het kuikentje dat uit dat ei verschijnt weet welke kaart hij in zijn handen heeft.
De laatste categorie dient meer als recreatie en omvat een aantal simpele minigames. Zo zijn er Super Mario 64 DS-achtige kaartspelletjes, een tekenspelletje en een vage minigame waarin je precies op de seconde het touchscreen aan moet tikken. Al deze spelletjes zijn leuk voor eventjes en gaan snel vervelen. Als je een kaartspelletje wilt spelen, kan je beter Patience opstarten.
Het grappige aan de bijgeleverde kaarten is dat ze op de versiering van de achterkant al onthullen welke kaart het is. In de rand van de versiering staat namelijk heel geniepig een logootje en een nummer getekend. Ook is één van de hoeken van de versiering ietsje anders (een bepaald puntje is daar namelijk verplaatst). Door alle kaarten met de puntjes naar beneden te houden en vervolgens de kaart die je vriend getrokken heeft met het puntje naar boven toe terug in het kaartspel te steken, kan je zelfs na goed schudden nog zien welke kaart je vriend had. En dat zelfs zonder naar de voorkant te kijken. Een gemene, maar vreselijk leuke toepassing.
Of Master of Illusion een must-have wordt, is nog eventjes afwachten. Wij kunnen na het testen van de Japanse versie slechts concluderen dat dit spel een verzameling digitale gimmicks is. Natuurlijk is het leuk om je vrienden met een goocheltrucje voor de gek te houden, maar je zal geen uren slijten aan een dergelijk spelletje. Een reden om deze game voor een leuk prijsje te halen is het officiële setje Nintendo speelkaarten, dat stiekem geen normaal setje kaarten is. Wie weet is de game een stuk leuker als je de tekst ook daadwerkelijk kan begrijpen. Voor nu kunnen wij alleen zeggen dat Master of Illusion een game wordt die écht voor een leuk prijsje in de winkel moet komen te liggen, want de volle pond is hij niet waard.