Eind vorig jaar maakte ontwikkelaar Elephant Games bekend dat ze zich in de nabije toekomst vooral op de Nintendo DS zouden gaan concentreren. Hun eerste project met de naam Way in Dusk werd onthuld en na een lange stilte rond de game vonden wij onlangs een eerste versie ervan in onze brievenbus. Wij bieden jullie nu reeds een exclusieve blik door de ogen van St. John, actieheld van dienst.
St. John is een beschermengel die werkt voor Heaven Office. Na talloze misstappen hebben zijn meerderen boven in de hemel hun geduld met deze arrogante agent bijna verloren, maar na lang beraad besluiten ze hem een laatste kans te geven. John wordt onmiddellijk naar Holow City gestuurd, een stad die na een reusachtige kernramp veranderd is een bloederig strijdtoneel. Onder invloed van de radioactieve straling zijn er namelijk ‘portals’ geopend die in verbinding staan met de onderwereld en de gevolgen zijn niet te overzien: de gehele stad wordt onder de voet gelopen door allerlei demonen, die geen partij zijn voor de mens. Aan jou om het respect van je hemelse bazen terug te winnen en de bevolking van Holow City te redden van de ondergang.
Bekijk het leven door een paarse bril
Zodra de op actie kickende engel op aarde is geland neemt hij een menselijk gestalte aan. Dit betekent echter niet dat hij zijn bovennatuurlijke krachten verloren heeft. Je kunt namelijk door simpelweg een knop aan te tikken op het touch screen naar de ‘Astral Mode’ gaan. Hierin keert John terug naar zijn originele gestalte, een vliegende engel des doods met een lantaarn in de hand, en kan hij dingen zien die voor het menselijk oog verborgen zijn en zelfs dwars door muren heen vliegen. Erg handig is ook dat je met deze gestalte kan ontsnappen aan het oog van alle menselijke vijanden, maar in ruil zul je je handen meer dan vol hebben aan de hordes geesten en andere zwevende gedrochten die in de paarse mist ronddwalen. Het kost je wel Mana Points (MP) om in deze Astral Mode te blijven, dus je gaat hier best zuinig mee om.
Een groot deel van de game zal je dan ook als mens moeten doorbrengen, met alle gevaren van dien: onder meer zombies, in monsters getransformeerde politieagenten, gigantische metalen spinnen, tot leven gewekte auto’s en vliegende ‘Nightriders’ maken de verlaten straten van Holow City onveilig en vormen een grote bedreiging voor jouw Health Points (HP). Een leuk ‘rambo-pakket’, bestaande uit zes verschillende geweren waaronder een shotgun, een sniper en een bazooka, viel ons al in handen, dus aan wapens zal het John alvast niet ontbreken. Ammunitie voor deze hoogtechnologische snufjes ligt, net zoals de extra HP- en MP-pakketjes, verspreid over de uitgestrekte levels en als bijkomende uitdaging kan je een hele stapel artwork verzamelen.
Over de controls zijn we erg te spreken, want die voelen bijzonder intuïtief aan. Bewegen doe je via de D-pad en je gebruikt de schouderknoppen om het vuur te openen. Het draaien met de camera gaat dan weer met de stylus, het verwisselen van wapens verloopt via een handig uitschuifbaar balkje en door twee keer op het touch screen te tikken kan je salto’s maken. Verder kan je de tijd vertragen om zo een vijand met een ‘Matrix-achtige’ move van een paar extra luchtgaatjes te voorzien. Een goed gevonden optie is overigens dat je zelf kunt bepalen hoe dichtbij of ver weg de camera staat en je zelfs naar first person zicht kan overschakelen, waardoor je een totaal andere ervaring beleeft. Daarnaast kan je via een map op het onderste scherm de locaties van vijanden, objectives en artwork terugvinden, wat ook zijn steentje bijdraagt aan de vlotte gameplay.
Een ongeluk komt nooit alleen
Tijdens onze tocht door Holow City moesten we tot onze grote frustratie vaststellen dat dit spel op verschillende vlakken nog niet helemaal honderd procent is. Een ervan is de afwerking, die met momenten wel zeer slordig overkomt: zombies die door gebouwen lopen, onzichtbare muren die plotseling voor je opduiken en zelfs schrijffouten in de dialogen zijn schering en inslag. We kwamen ook een paar keer vast te zitten en moesten opnieuw beginnen door de slecht afgestelde savepoints. Op de zeer aangename soundtrack na (“Holow Cityyy, the fatal cityyy” weergalmt nog in mijn hoofd), waren ook de geluidseffecten niet van een beste kwaliteit.
Klein maar fijn
Naast de singleplayer vonden we in het menu ook een drietal afzonderlijke minigames terug. De eerste daarvan is de ‘Laser’ minigame, die je het best kan vergelijken met een rythm game. Hierin vinden we John terug in een arena waarin hij talloze laserstralen razendsnel moet ontwijken. Door op het juiste moment verschillende knoppen in te duwen laat je de beschermengel acrobatische sprongen maken (denk aan radslagen, salto’s en tuimelingen) tussen het spinnenweb van rode stralen. Net als de andere twee minigames begint dit eerst erg simpel, maar naar het laatste van de achttien levels toe zul je er heel wat meer moeite mee hebben om het helse ritme bij te houden. Mocht je er toch in slagen alle niveaus succesvol af te werken, dan wordt je moeite beloond met een speciaal ‘Laser Suit’. De tweede minigame is de Power Training, waarin je via de microfoon je longen uit het lijf moet blazen om John zijn spiermassa in werking te laten treden en zo wat aan bodybuilding te doen. Ten slotte stootten we ook op een ‘Shooting Training’ waarbij je, zoals de naam al aangeeft, je schietvaardigheden tot het uiterste moet drijven om de bewegende doelen zo snel mogelijk te raken. Deze drie minigames zijn een leuk en vooral uitdagend extraatje voor wanneer je de game voltooid hebt.
Er wordt op het moment nog volop onderhandeld met verscheidene uitgevers en Way in Dusk heeft dus nog zeeën van tijd om aanpassing te doorgaan. Daar komt nog bij dat we de multiplayer voor vier personen nog niet konden spelen en dat wat we te zien kregen slechts een eerste versie van de game was. We moeten voorlopig dan ook nog voorzichtig blijven met ons oordeel, want er kan (moet) nog van alles aan deze game veranderd worden. Als we Elephant Games dan maar het voordeel van de twijfel geven, geloven we dat Way in Dusk best nog een aantrekkelijke shooter zou kunnen worden.
Nadat we WinD in een kleine vijf uur uitgespeeld hebben, weten we eigenlijk nog altijd niet goed wat we ervan moeten denken. Langs de ene kant heeft de game met zijn vlotte besturing en originele gameplay elementen namelijk veel potentieel, maar aan de andere kant vertoont hij nog te veel gaten om een stevig geheel te vormen. Zodra we de definitieve versie van Way in Dusk op onze deurmat vinden, lees je of er bij Elephant Games genoeg aan deze ruwe diamant geslepen is om hem tot een waardevolle edelsteen om te toveren.