De Nintendo DS staat in augustus wat first-party games betreft droog. Geen probleem als je Pokémonliefhebber bent natuurlijk, maar ben je dat niet, dan zul je verder moeten kijken om aan je trekken te komen tijdens de zomervakantie. Wellicht dat je voldoening kunt halen uit de mafste en tegelijkertijd vetste release sinds de launch van de DS in maart 2005.
Doet de naam Osu! Takakae! Ouendan een belletje rinkelen? Dat zou wel moeten, want dit is de naam van dé culthit op de DS. Vrijwel sinds zijn aankondiging trok het de aandacht van gamers wereldwijd, waarna het uitgroeide tot de meest uit Japan geïmporteerde game voor de Nintendo DS. Dit vond al plaats vanaf medio 2005, en pas in 2006 was Nintendo zó overtuigd van de game dat ze de westerlingen een eigen release gunden. Maar opgelet, want dit zou een heel andere game worden! Liefhebbers importeerden de ritmische muziekgame vanwege de originele gameplay en/of de Japanse muziek, maar deze muziek zou plaats maken voor westerse muziek. Velen vreesden dat hiermee de charme van de game zou verdwijnen, en al helemaal wanneer daarnaast de maffe verhalen in mangastijl óók vervangen zouden worden. De mafheid is een wezenlijk deel van de game en omdat men twijfels plaatste bij de wijze waarop deze mafheid in het westen nagebootst zou worden, schreven vele die-hards Elite Beat Agents al bij voorbaat af. Maar Ouendan was zo Japan-orientated dat ze de game wel moesten ombouwen voor een westerse release Sinds vorige maand ligt de game dan eindelijk in de Europese winkelrekken, twee jaar na de originele release. Tijd dus om de heersende vooroordelen te gaan onderzoeken.
Ritmische gameplay
Elite Beat Agents zou dan wel andere verhaallijnen en muziek krijgen, maar het bevat nog altijd dezelfde kern van de gameplay. En hoewel de verhalen en muziek in dit spel niet gescheiden mogen worden van de gameplay, blijft het toch het belangrijkste aspect van de game. Als we dan kijken naar het geweldige cijfer dat ex-crewlid KillingRaptor aanOuendangaf, biedt dat een hoop perspectief.
Het verhaal van de Elite Beat Agents begint bij het feit dat overal op de wereld er mensen zijn die problemen hebben of die het leven simpelweg even niet zien zitten. Het zijn deze mensen die schreeuwen om hulp van de Elite Beat Agents. In het origineel hadden we te maken met drie traditionele mannelijke cheerleaders, maar in deze game treffen we drie stoere mannen (en soms vrouwen) aan die je met hun hippe kapsels ter plekke doen verlangen naar de disco. Dit is niet zonder reden, want dansen kunnen ze als geen ander. Al dansend proberen ze de mensen in nood van al hun problemen te verlossen, maar of dit daadwerkelijk lukt, zal jouw gevoel voor ritme moeten gaan bepalen. Aan hen zal het in elk geval niet liggen, want dat die heren kunnen flowen staat uiteraard buiten kijf.
Zodra de muziek start, komen er overal bolletjes in beeld, trefpunten genaamd. Deze bolletjes moet je zien te raken op het juiste moment en testen zodoende je gevoel voor timing. Om je te helpen met deze timing zijn er timingcirkels in het leven geroepen. Dit zijn cirkels welke om de trefpunten verschijnen. Ze zijn groter dan de timingcirkels, maar naarmate de juiste timing nadert, worden ze steeds kleiner. Op het moment dat de timingcirkels en de trefpunten overlappen, is het tijd om te tikken. Bij een redelijk en matige timing ontvang je respectievelijk 100 en 50 punten, en bij een goede timing ontvang je 300 punten. Om aan te geven in welke volgorde je moet tikken, is elk trefpunt gelabeld met een cijfer, zodat je niet in de war raakt. Ook zullen er stippellijnen verschijnen tussen de opeenvolgende trefpunten om je te begeleiden. Maar als je denkt dat het met deze hulpmiddelen te makkelijk wordt, dan heb je het goed mis. Het maakt de game ‘slechts’ speelbaar en gebruiksvriendelijk, al zullen sommigen alsnog geïntimideerd zijn wanneer ze erachter komen dat twee trefpunten op elkaar kunnen staan
Er zitten nog twee andere moves verwerkt in de game, namelijk rol- en draaipunten. De rolpunten bestaan uit twee trefpunten met daartussen een soort rail. Zodra je op het eerste trefpunt hebt getikt, verschijnt er een bal die zich een weg baant van punt 1 naar punt 2. Het is vervolgens de bedoeling om dit balletje te volgen zónder je stylus van het scherm af te halen. Op sommige momenten verschijnt er in punt 2 een pijltje dat een U-turn aangeeft. Als dit het geval is, zul je vervolgens ook terug moeten via hetzelfde spoor. Deze rolpunten lijken makkelijk en dit zijn ze in de essentie ook, maar ze vereisen tegelijkertijd ook meer aandacht dan de gewone trefpunten. Vooral wanneer de rails geen rechte banen vormen, maar beginnen te kronkelen. Dit in combinatie met enkele U-turns zou zomaar je brein op hol kunnen slaan over wanneer je je stylus nu van het scherm af mag halen.
Tot slot is er nog dus het draaipunt. Deze verschijnt vaak slechts één keer per nummer: aan het eind van de missie. De bedoeling is om rondjes te draaien op het touchscreen, simpel dus. Hoe meer omwentelingen je maakt, des te meer bonuspunten je krijgt.
Interactieve missies
Nu weet je hoe het spelen in z’n werk gaat, maar hoe is de game opgebouwd? Elite Beat Agents wordt mede mogelijk gemaakt door negentien problemen wereldwijd, elk met een eigen missie. Om dit te symboliseren zijn de problemen op kaart gebracht op een wereldbol, waarop je kunt kiezen welke missie je wil spelen. Ze zijn niet direct allemaal beschikbaar, maar meestal heb je de keuze tussen ongeveer meerdere nummers, waardoor het spel in ieder geval niet helemaal lineair is. Na het kiezen van je missie wordt het verhaal achter de missie onthuld. Alsof het een stripboek betreft, wordt met elk tekenblok (compleet met visuele en geluidsanimaties) duidelijker wat er aan de hand is. De mangastijl is wel ietsje ondergedompeld in een westers sausje, maar onprettig is het absoluut niet! Ook de mafheid in de verhalen is behouden en voegt daadwerkelijk sfeer toe aan de game. Denk hierbij bijv. aan twee mooie blonde sterren die gestrand zijn op een onbewoond eiland en daarbij hun charmes moeten gebruiken om te overleven, of bijvoorbeeld een 100m-loper met een griepje op de dag vóór de finale, waarbij z’n lot in handen ligt van de witte bloedcel (een verpleegster) die het opneemt tegen het virus (de duivel in eigen persoon). Het leuke hierbij is dat de muziek vaak enigszins aansluit op de verhaallijn. Zo horen we onder andere Deep Purple’s Highway Star tijdens een missie waarin een hond 100 mijl moet reizen om naar huis te komen. Ik laat het hierbij in verband met spoilers, maar je kan het zo random niet verzinnen of het zit in de game.
Het leukste van de verhalen achter de missies is dat ze interactief zijn en niet slechts voor de sier. De problemen zullen zichzelf niet oplossen; nee, je zult ervoor moeten werken! Om te bepalen of jij hard genoeg werkt, is de Elite-o-meter in het leven geroepen. Dit is een meter die elke missie volledig gevuld begint, maar automatisch leegloopt. Slechts goede hits zullen ervoor zorgen dat de meter zich weer vult. Elke missie is onderverdeeld in ongeveer vier gedeelten, en aan het eind van elk gedeelte wordt er gekeken naar de Elite-o-meter voor de voortgang, waarna er op het bovenste scherm een cut-scene wordt getoond. Is je meter vol en zit je in het gele gedeelte? Dan zit je veilig. Maar raakt je meter op en bevind je je in het rood? Dan moet je je zorgen gaan maken. Hoe ziet zo’n cut-scene er dan in de praktijk uit? In de missie met de gestrande blondines komt naar voren bijvoorbeeld dat ze het koud hebben. Als je goed bezig bent, krijgen ze de dieren daar zo ver om hen hoogstpersoonlijk warm te houden, maar wanneer je faalt zul je ze zien sterven van de kou. Uiteraard heb je het beste voor met deze hoofdpersonages, waardoor je bereid bent je beste beentje voor te zullen zetten.
Opzwepende muziek
Bij een muzikale game als deze staat of valt de game natuurlijk bij de tracklist. Elite Beat Agents is voor het grootste gedeelte gevuld met rock (Deep Purple, Queen), funk (Jamiroquai, Earth, Wind and Fire) en natuurlijk pop (Madonna, Village People). Meestal oudere nummers dus, waarbij zelfs de jaren 70 en 80 niet worden geschuwd, maar ook enkele relatief nieuwe nummers zoals Sk8er Boi van Avril Lavigne om de jongere generatie een plezier te doen. De meeste nummers zijn logischerwijs up-tempo en heerlijk opzwepend, wat de game prima ten goede komt. Het vetste muzikale aspect heb je echter zelf in de hand. Bij elk hit die je maakt, worden er geluidseffecten ten gehore gebracht. Dit zijn meestal dikke drums, maar soms ook gewoon random samples. Daarnaast ondersteunt de game ook de Rumble Pack, welke op een fijne manier de game ondersteunt. Hoe dan ook, de opgevoerde nummers klinken stuk voor stuk supervet als je lekker bezig bent, los van je muzieksmaak. Wel is het extra tof natuurlijk om een nummer te spelen die je al kent. Zo kent iedereen Y.M.C.A. van de Village People en dit soort nummers maakt de game dan ook tot een waar feest. Nog wel een kanttekening tot slot: jammer dat de nummers covers zijn en vaak ingekort zijn. Echter zijn de meeste covers uitstekend uitgevoerd, waardoor het de pret dan ook niet mag drukken.
Er is verder eigenlijk weinig waarover je kunt klagen in Elite Beat Agents. Natuurlijk, de driedimensionale objecten die staan afgebeeld op de wereldbol zijn niet bepaald hi-res, maar daar heb je geen last van. Waar je wel ‘last’ van hebt, is dat je je tijdens het spelen zo gefocust bent op de muziek op het onderste scherm, dat je niet kunt zien wat er in de tussentijd op beide schermen allemaal gebeurt. Op het touch-screen dansen de Beat Agents namelijk corresponderend met jouw moves en op het bovenste scherm zien we vaak shots die herhaald worden omdat ze puur dienen ter animatie. Je zal dus nooit de clue van het verhaal missen hierdoor, maar jammer blijft het wel. De oplossing? De mogelijkheid om replays op te slaan bij elke missie, erg fijn. Wat mij direct opviel bij het bekijken van m’n eerste replay is dat ik inderdaad he-le-maal niets heb meegekregen van het bovenste scherm. Sindsdien bekijk ik na elke missie trouw de replay en het zou me niet verbazen als meer mensen dit deden. Wat wel een écht nadeel is, is dat er maar ruimte is voor één save-game op de cartridge. Zeker met al datTouch! Generationgedoe van deze tijd is het onbegrijpelijk dat je niet iemand anders uit het huishouden je game kan geven zonder dat je save-file wordt verpest. Het feit dat de game een single-card multiplayer bevat voor vier spelers, waarmee je zowel in co-op als tegen elkaar kunt rocken, maakt dat gelukkig (deels) goed.
Je ziet het niet direct, omdat het nog best lastig is om uit te leggen wat er zo vet is aan deze game, maar Elite Beat Agents is een steengoede game welke niet onderdoet voor z’n Japanse voorganger. Het is zo’n typische game die moet profiteren van mond-op-mond reclame. De gameplay lijkt simpel, maar het wordt al gauw pittig om foutloos te werk te gaan. Er zijn vier extreem uitdagende moeilijkheidsgraden en vanaf de eerste missie is de uitdaging aanwezig en hij wordt steeds groter. S-rank-junkies zullen dan ook lang zoet blijven met dit spel, want enig herhalend werk zal vereist zijn. Echter is het mooie dat het niet gaat vervelen: hoe vaak je een nummer ook speelt, je hebt altijd het idee dat je het in je hebt om de missie te klaren en dat levert een vette ervaring op. En vooral wanneer er té veel tref- en rolpunten op het scherm verschijnen waardoor je niet meer kan ownen door slechts goed te kijken, maar écht over moet gaan op je inzicht en gevoel voor ritme die kick, dat gevoel dat we ook kennen o.a. van DDR-games en Donkey Kong, tezamen met de geweldige verhalen en animaties máken het spel. Zorg ervoor dat je de game in handen krijgt, hetzij door nu direct naar de winkel te rennen, hetzij door een vriend(in) met een exemplaar van de game te stalken. Het maakt niet uit hoe je het doet, áls je de game maar speelt. Want Elite Beat Agents moet je gewoon gespeeld hebben.