Het leven als een kerel van dertig jaar gaat absoluut niet over rozen, maar het kan wel over iets veel mooiers gaan: rupees. Geld is namelijk alles, en als jullie de kans gehad hadden om naar een soort geldparadijs te gaan, hadden jullie die kans ook aangegrepen.
Dit overkwam mij dus. Mensen noemen me altijd raar, wat komt doordat ik een vaag mannetje ben met een rare stem en rare gewoontes. Ik hou ervan om gewoon een beetje in mijn boomhut te chillen. Dat ik als een dertig jaar oude man nog nooit een meisje recht in de ogen heb durven kijken, betekent absoluut niet dat ik geen hetero ben, ik ben gewoon anders Een soort van eeuwige kluizenaar die gelukkig is Oke fuck dat, ik dácht dat ik gelukkig was. Tot de dag waarop Uncle Rupee mij riep dacht ik dat echt, maar ik moet mijn geluk nog vinden.
Op een dag werd ik namelijk geroepen door een stem die ik niet herkende. Achteraf bleek het mijn oom te zijn. En ik maar denken dat ik een raar hoofd had. Ik mag dan misschien een ontzettend dikke kop hebben, mijn oom ziet er nog vreemder uit. Uncle Rupee heeft namelijk een hoofd met zes hoeken, wat waarschijnlijk de reden is dat hij Uncle Rupee genoemd wordt. Zijn hoofd ziet er namelijk uit als een rupee, het geld uit die toffe Nintendo-spellen waar ik zo van hou. Mijn oom wil mij graag bij Rupeeland naar binnen loodsen, maar ik moet daar wel iets voor doen. Ik moet mijn prachtige naam, Jeroen dus, inruilen voor ‘Tingle’. Daarbij moet ik rond gaan lopen in een groen, ontzettend strak pyjamapak met bijbehorende muts en ik moet een massaal aantal rupees deponeren in de plaatselijke vijver, wat een toren blijkt te zijn.
Je begrijpt wel dat dit absoluut geen gemakkelijke klus is geworden. Om hetzelfde als mij te bereiken moet je aardig wat handel skills hebben. Door volgens vindbare recepten met je touch-screen te koken en je producten door te verkopen, kun je al een aardig bedrag bij elkaar smokkelen. Echter zul je eerst de juiste ingrediënten bij elkaar moeten knokken. Knokken? Knokken ja! Door met vijanden te vechten zul je namelijk heel wat handige materialen te pakken kunnen krijgen. Het vechten kost je wel wat rupees, want de monsters blijken net zo rupee-geil als jijzelf.
Om iemands goede handelspartner te worden, moet je zelf ook investeren. Pas hiermee goed op, want zodra je rupees op zijn is je leven voorbij en kun je weer in je boomhutje chillen. Dit is overigens de enige plek waar je het spel op kunt slaan, bij de goeie hulpfee Pingle, waar je tevens ook van niet-altijd-even-nuttige informatie voorzien kunt worden. Saven op maar één plaats, dat is niet handig. Je zou dan in principe verplicht zijn om dicht bij huis te blijven, omdat je de boel anders weer opnieuw kunt gaan doen. Gelukkig heb je je luchtballon altijd bij je, waardoor je op ieder gewenst moment terug kunt vliegen naar je boomhut. Hier kun je bijvoorbeeld weer lekker in je boomhutje chillen.
Om echt aan een massale hoeveelheid rupees te komen, zul je kerkers uit moeten pluizen. Kerkers klinken eng, en dat zijn ze ook. Want nadat je de entree-tol betaald hebt, zul je hier heel wat monsters tegenkomen. Om hier gemakkelijker doorheen te komen, kun je een bodyguard inhuren. Slaaf-shopping dus. Wat voor bodyguard huur je in? Is die clown wel echt geschikt voor dit werk? Is die bullebak niet ontzettend sloom? Is dat mannetje wel meerderjarig? Allerlei vragen die in je opkomen terwijl je zoekt naar je bodyguard. Maar ze zijn handig! Je geeft ze commando’s via het touch-screen en je gaat er zelf met de rupees vandoor! Muahaha!
Helaas zijn ze niet goedkoop, niks is goedkoop in het spel eigenlijk. Zelfs een praatje maken kost je geld. Als je dacht dat jij een gierige hufter was, dan raad ik je aan om hetzelfde avontuur als ik te gaan beleven. Je zult er al snel achterkomen dat je helemaal niks bent. Je betaalt verdomme twintig hele rupees om van de town guard te horen te krijgen dat je veel geld kwijt kan raken als je wilt praten met mensen. Daar waren we al achter, bijdehante vent
Handelen, geld verdienen, geld weer uitgeven En dat allemaal om een toren, waarvan ik dacht dat het een vijver was, omhoog te laten groeien zodat ik Rupeeland kan bereiken, alwaar ik het eeuwige geluk zal vinden. Het is niet makkelijk, en ik weet ook niet hoeveel mensen het leuk vinden om hieraan te werken. Handelen is immers niet iets populairs in de videogame wereld, maar mensen zeuren altijd dat ze iets nieuws willen. Dit is nieuw, persoonlijk vind ik het leuk, het ziet er goed uit en de geluiden klinken goed.
Mijn verhaal komt hier tot een einde. Rupeeland is bijna in zicht en eenmaal daar heb ik absoluut geen zin om jullie te helpen om het ook te vinden. Tijd is namelijk geld, en ik wil mijn zuurverdiende rupees niet verder investeren in het informatie verschaffen. Eerlijk gezegd hoop ik dat jullie Rupeeland niet eens vinden, want dan moet ik dit geluk met jullie delen en het is hier nu juist zo heerlijk chill. Tien keer chiller dan chillen in je boomhut. Ik kan hier gewoon mezelf zijn: een vage man van dertig jaar in een veel te strak pyjamapak.
- Graphics:
- Gameplay:
- Replay:
- Sound:
80/100
Een onverwacht goeie game met de vage Tingle in de hoofdrol.