Van de mogelijkheden die het aanraakgevoelige scherm van de Nintendo DS biedt, hebben al vele ontwikkelaars gretig gebruik gemaakt. De ontwikkelaars van de game Drawn to Life hebben echter mogelijkheden van het onderste scherm benut, die bij mijn weten in nog geen enkele DS game zijn toegepast. Drawn to Life biedt je namelijk de mogelijkheid je eigen held te creëren door deze te tekenen op het touch screen, en hem vervolgens te gebruiken in het avontuur dat je te wachten staat. Een leuk idee is het zeker, maar is het ook goed uitgewerkt? We zullen het zien, in deze review van THQ’s Drawn to Life.
Direct als hij begint met het spelen van Drawn to Life wordt de speler bekend gemaakt met een boek genaamd The Book Of Life. Een dikke pil met een gewaagde titel, maar al snel wordt duidelijk hoe het boek aan zijn naam komt. Ooit was er een “Creator”, die een vosachtig volkje genaamd de Raposa’s in dit boek tekende, en het zo tot leven bracht. Ook tekende hij de wereld waarin ze leefden en alle elementen die ertoe behoorden. Lange tijd leefden de Raposa’s en The Creator in harmonie samen, maar er was één Raposa die roet in het eten gooide. Deze bandiet genaamd Wilfre besloot in The Book Of Life te tekenen, en dit liep niet goed af. Al snel verschenen er duivelse creaties, en niet veel later scheurde Wilfre de meeste bladzijden uit het boek met tot gevolg dat belangrijke elementen als bijvoorbeeld de zon, maar ook voedsel uit het leven van de Raposa’s, verdwenen. De Raposa’s trokken weg uit hun dorp dat sindsdien door schaduw omhuld was en The Creator liet niets meer van zich horen… Slechts een aantal bewoners bleven in het dorp achter en leefden een lange tijd in groot verdriet. Na een bepaalde periode verschijnt echter toch The Creator weer in beeld, en dat blijkt niemand anders dan de speler te zijn! Vanaf dat moment begint de game echt en al gauw wordt gevraagd of jij, The Creator, een houten pop kunt omtoveren in een held van vlees en bloed, om zo het lot van de ongelukkige Raposa’s een andere wending te doen nemen. Duidelijk wordt dan ook dat je de twee rollen zal gaan spelen: die van Creator en die van held.
Nu kun je bij het creëren van je held natuurlijk een schoen, een lasapparaat of een ander random voorwerp tekenen, maar dat is niet de bedoeling van de ontwikkelaars geweest. Op je scherm zie je namelijk grofweg de vorm van een lichaam, opgedeeld in verschillende vlakken, die de plaatsen aangeven waar de benen, armen en het hoofd getekend moeten worden. Doe je dit goed en denk je dat je een acceptabele ‘redder der Raposa’s’ hebt getekend, dan is het tijd om deze eens uit te testen door een wandelingetje in het dorp te maken. En ik moet zeggen, het is érg leuk om je zelfgemaakte character in de Drawn to Life wereld te zien rond lopen. De makers hebben er voor gezorgd dat de armen en benen die je hebt getekend afzonderlijk van het lichaam bewegen, en het character kan alles dat ‘gewone’ personages in andere games ook kunnen. Goed, als je het maken van de held achter de rug hebt, is het tijd om met de burgemeester van het dorp te praten. Deze vertelt je nog eens over de ongelukkige historie van het dorp, maar is natuurlijk ook blij dat jij er bent om het in de oude staat te herstellen. Om dit voor elkaar te krijgen, dien je verschillende delen van de Raposa wereld door een poort te betreden, alwaar je alle schaduw moet zien te verwijderen. Zo gezegd, zo gedaan, en al gauw bevind je je voor de poort van de eerste wereld. Na een kort gesprekje met een paar Raposa’s ga je de wereld binnen, en dan zal je meteen één ding opvallen: tussen de ‘dorpwereld’ en de spelwereld achter de poorten in het dorp bestaat een groot verschil.
Namelijk, zodra je één van de poorten in het dorp betreedt, bevind je je niet langer in een wereld waar je vrij kan rondlopen: Drawn to Life is plotseling veranderd in een platformer. Net als in de meeste games in dit genre zie je het character eerst op een overview kaart, waar aanvankelijk slechts het eerste level toegankelijk is en het vervolgens zaak is om telkens een level uit te spelen om toegang te krijgen tot het volgende. In Drawn to Life stoom je echter niet meteen door naar het volgende level na het uitspelen van het voorafgaande, eerst zul je weer terugkeren naar het dorp waar je één of meerdere klusjes voor de dorpsbewoners moet opknappen. Deze dorpsbewoners moet je overigens redden in de platformlevels, waar zij gevangen zitten. Maar goed, om even bij de platformlevels te blijven: deze zijn per wereld onderverdeeld in bepaalde thema’s, en in deze levels dien je verschillende taken te volbrengen, die eigenlijk iedere keer hetzelfde zijn. Dit houdt in dat je altijd drie dorpsbewoners moet bevrijden, vier bladzijden uit The Book Of Life moet vinden en alle schaduw in een level moet verwijderen. Is dit moeilijk? Is het een uitdaging? Nee, eigenlijk niet. Ook al moet je soms even een stukje omhoog of omlaag, de dorpsbewoners en bladzijden liggen bijna altijd op je pad en als je bijvoorbeeld een bladzijde bent vergeten, dan wordt dat al snel duidelijk doordat je niet verder mag naar het volgende deel van het level. Een schaduw blokkeert dan de weg. Uiteraard bevinden zich wel vijanden op je pad, die het je moeilijker proberen te maken het einde van het level te bereiken, maar erg lastig te verslaan zijn deze vijanden ook niet. De één vliegt door de lucht, de ander schiet dingen op je af, en weer een ander loopt gewoon in de weg. Door één of meerdere keren op de wezentjes te springen of met je wapen op ze te schieten schakel je ze uit. Daarnaast zijn er dan nog de schaduwwezens, die voortkomen uit schaduw die in de levels ligt. Ook deze wezens schakel je op bovengenoemde wijze uit, maar om te voorkomen dat er een nieuw schaduwwezen wordt gevormd, moet je ook even snel de schaduw wegvegen met je stylus. Dan heb je natuurlijk nog grotere vijanden, ook wel bekend als eindbazen, die aan het eind van iedere wereld klaar staan om je van het leven te beroven. Deze eindbazen kunnen soms wat irritant zijn, maar na een aantal keer het leven gelaten te hebben zal toch ieder ze moeten kunnen verslaan.
Nu moet ik zeggen dat al het voorgaande niet erg origineel is en nauwelijks anders is dan in een standaard platformer, maar er is één ding wat ik nog niet genoemd heb en dat is iets wat toch aardig wat toevoegt aan de gameplay. Waar ik het over heb? Het tekenen natuurlijk! In de loop van ieder level kom je plaatsen tegen waar een schildersezel staat. Niet veel verderop bevindt zich in dat geval een levelelement dat nog gecreëerd moet worden, en dat ga jij doen. Wederom krijg je het venstertje te zien waarin je ook je held moest tekenen, maar ditmaal moet je iets tekenen dat essentieel is om verder te komen. Dit kan een ijsblok zijn, maar ook een duikboot, tandwiel of een wapen. Het hangt maar af van het soort wereld waarin je op dat moment aanwezig bent. Nadat je een dergelijk voorwerp getekend of ingekleurd hebt, zul je het in de rest van het level tegenkomen en dat is iets wat ik even leuk vond om te zien als mijn held nadat ik deze net had getekend. Toegegeven, na een tijdje wordt het tekenen wat meer een routineklusje, maar het blijft een erg leuke afwisseling in de nogal standaard platformgameplay die Drawn to Life kent.
Na een level succesvol te hebben volbracht, kom je weer terecht in het Raposa dorp, samen met de bewoners die je net hebt bevrijd in de platformwereld en de verzamelde bladzijden uit The Book Of Life. Nadat de burgemeester van het dorp deze bladzijden heeft teruggestopt, is het altijd zaak het element dat hoort bij de desbetreffende bladzijden te tekenen, en zo de Raposa’s langzamerhand al hun levenselementen terug te geven. Het tekenen van zo’n element biedt je altijd de enige mogelijkheid je game te saven. Vervolgens zijn er vaak nog enkele zaakjes te regelen met de dorpsbewoners die je gered hebt, en dan is het al weer tijd om nieuwe Book Of Life bladzijden te gaan zoeken in de platformwereld en meer dorpsbewoners te bevrijden. Al met al is de gameplay in het dorp nogal saai, omdat de klusjes erg makkelijk zijn en vooral bestaan uit veel heen en weer rennen. Na het volbrengen van de taken in het dorp kun je natuurlijk besluiten om inderdaad terug te keren het volgende platformlevel, maar je kunt er ook voor kiezen om nog even rond te blijven hangen in het dorp. Wat je dan kunt doen is een bezoekje brengen aan verschillende bewoners, naar het plaatselijke winkeltje te gaan of om je eerdere creaties te hertekenen in Creation Hall. Klinkt allemaal erg leuk, maar dat valt wel mee. Dit is voornamelijk zo omdat er in het dorp weinig interactie is. Als je namelijk naar een dorpsbewoner gaat, is het enige dat je te horen zult krijgen “Rapo boys like to eat mud.”, “Young Rapos are nothing but trouble” of een andere random uitspraak, en de huisjes kan je niet betreden. Het winkeltje is iets leuker, want je kunt er bijvoorbeeld een minigame aanschaffen of een nieuwe ability kopen. Ook kan je er nieuwe muziekjes aanschaffen, maar die kan je gek genoeg alleen in het winkeltje beluisteren. Het geld dat je hier uitgeeft bestaat uit de muntjes die je in de platformwereld hebt verzameld, en ook de muziek en de abilities die je er koopt, heb je in de platformwereld gevonden. Verder is het aanpassen van je eerdere creaties in Creation Hall inderdaad het herzien van je eerdere ontwerpen, zowel uit het dorp, als uit de platformlevels. Ook kan je er een extra held aanmaken of je oude held aanpassen. Dit is zeker verderop in de game leuk, aangezien je dan diverse patronen en ‘stempels’ hebt gevonden, die je ook in de winkel kunt aanschaffen.
Het belangrijkste in Drawn to Life moge nu duidelijk zijn, maar mogelijk zijn een aantal zaken nog onderbelicht gebleven. Over de graphics bijvoorbeeld hebben we het nog niet gehad: Drawn to Life ziet er zeer redelijk uit. De levels en het dorp zijn erg gedetailleerd en kleurrijk, en je eigen creaties komen echt tot leven. Aan het zelf tekenen van voorwerpen zitten wel bepaalde grenzen, aangezien ze binnen een bepaald vakje getekend dienen te worden, dat vaak al de vorm van het object heeft, maar blijven een leuk effect houden zodra ze (bewegend) in een level verschijnen. De levels per wereld verschillen jammer genoeg niet heel veel van elkaar en ook in verschillende werelden komen vaak dezelfde elementen weer terug, maar je eigen creaties geven ieder level wel een uniek uiterlijk. Wat mij verder in positieve zin opviel, is dat wanneer je levens verliest, je character verschillende delen van zijn lichaam verliest die jij hebt getekend, en op die plek het frame van de houten pop waarop het character is gebaseerd zichtbaar wordt. Ook leuk is het feit dat de levens die je verzamelt eruit zien als het hoofd van je character, dat je dus zelf hebt getekend. De muziek in Drawn to Life bestaat vooral uit vrolijke deuntjes, die in iedere wereld weer anders zijn. Niet héél bijzonder, maar wel erg gevarieerd en ook zeker niet slecht.
Drawn to Life is in zijn geheel te beschouwen als een vermakelijke, doch middelmatige game. Het tekenen van je eigen character en andere elementen is weliswaar erg leuk, maar de tamelijk ongeïnspireerde gameplay als het op het platformgedeelte aankomt, doet toch afbreuk aan het geheel. Ook de gameplay in het dorp is niet erg interessant, en wellicht zelfs saai te noemen. Eigenlijk is de game vooral vermakelijk voor die mensen, die denken veel plezier te hebben in het tekenen. Wat dit laatste betreft is Drawn to Life wel een échte DS game en onderscheidt zich daarmee positief van veel andere games voor de Nintendo DS.
- Graphics:
- Gameplay:
- Replay:
- Sound:
75/100
Drawn to Life is een game die als platformer enigszins te kort schiet, maar dit met de originele tekenmogelijkheden aardig weet goed te maken.