Sinds Mario Party 2 voor de Nintendo 64 heb ik me nooit meer laten verleiden om één van de feestjes van de besnorde loodgieter te bezoeken. Tot voor kort echter, want onlangs kwam ik met een nieuwe Mario Party game in aanraking. Mario Party DS deed mijn dubbelschermige handheld aan en dat was géén onprettige ervaring.
Als je het over uitgemolken series hebt, dan valt Nintendo’s Mario Party reeks daar zeker onder. Er verschenen in de serie reeds drie delen voor de Nintendo 64, vier voor de GameCube, en één voor de Wii. Ook op de handhelds organiseren Mario en zijn vrienden grootse partijen: eerder al op de Game Boy Advance en nu dus ook op de Nintendo DS. Gebruikelijk voor iedere Mario Party titel is een heel slecht en niet-diepgaand verhaal, maar dat is niet erg aangezien het niet om het verhaal draait. Toch spiegel ik je in het kort het fantastische verhaal van Mario Party DS voor, al is het maar om het spel in te leiden: diep in de nacht vallen er plotseling vijf sterren uit de hemel, zogeheten Sky Crystals. Mario vindt één van deze kristallen en toont hem aan zijn vrienden. Dan verschijnt Bowser ten tonele, doet Mario en zijn vrienden tot een miniformaat krimpen met zijn ‘Minimizer’, en steelt de Sky Crystal. Hier laten Mario & co. het niet bij zitten: ze gaan tezamen in diverse omgevingen op zoek naar Bowser en de kristallen, natuurlijk met het doel hun oude gestalte terug te krijgen.
Gezien de gameplay van de Mario Party games zal het je niet verbazen dat deze omgevingen in de vorm van een spelbord zijn weergegeven, waarop Mario en zijn vrienden vrolijk kunnen rondhuppelen. Met de vrienden bedoel ik Luigi, Yoshi, Toad, Peach, Daisy, Wario en Waluigi, en uiteraard kiest de speler voordat hij begint aan het spel één van deze personages uit. Vanaf het moment dat de characters op het spelbord verschijnen, zijn zij concurrenten van elkaar.
Mocht je niet bekend zijn met de gameplay van een Mario Party game, dan besta je niet of heb je jarenlang echt onder die spreekwoordelijke steen geleefd. Maar goed, voor die mensen dan toch even de uitleg van de regels in Mario Party DS: vier spelers starten op het spelbord en ‘gooien’ met een dobbelsteen. Zij lopen afhankelijk van het aantal ogen dat zij gooien over het speelveld en komen hierbij op vakjes terecht. Ieder vakje is anders en brengt bepaalde voordelen of nadelen met zich mee: je verliest of krijgt muntjes, je wordt gestraft door Bowser, of je wordt naar een andere plek getransporteerd. Tevens is het mogelijk bepaalde vallen (hexen) op vakjes achter te laten, waardoor andere spelers muntjes of een ster aan jou af moeten staan. Dit is vervelend, want alles draait in het spel om deze twee zaken. De sterren worden met muntjes aangeschaft en wie de meeste sterren heeft aan het einde van tien rondes, wint het spel. De belangrijkste manier om muntjes te verdienen is via minigames, die een groot deel van het spel vormen en na iedere speelronde plaatsvinden. Dit kunnen één-tegen-drie, twee-tegen-twee of één-tegen-één-tegen-één-tegen-één (…) spelletjes zijn. Uiteraard worden de winnaars beloond met de nodige muntjes, die ze dus kunnen gebruiken voor een ster of voor een item in een shop onderweg. Heb je na tien beurten de meeste sterren dan mag je het opnemen tegen een eindbaas. De eindbazen zijn bekende figuren uit de Super Mario reeks, zoals bijvoorbeeld Dry Bones en Petey. Door de spelborden te voltooien en de eindbazen te verslaan zal je het spel tot een goed einde brengen.
Natuurlijk zijn er naast de Story Mode ook andere modi te vinden in Mario Party DS. Zo kan je de vrijgespeelde spelborden opnieuw spelen in de Party Mode, minigames uit de Story Mode in de Minigame Mode doen, diverse vermakelijke puzzelspelletjes spelen in Puzzle Mode, in multiplayer een feestje vieren in Multiplayer, of in de Gallery je verzamelde items bekijken. Vooral de multiplayer zou erg veel moeten toevoegen aan de speelduur van de game, maar deze heb ik helaas niet kunnen uittesten. Uit ervaring kan ik wel zeggen dat Mario Party games in de multiplayer het beste tot hun recht komen. Bovendien is de game via Download Play te exporteren naar een andere DS, dus vrienden hoeven het spel niet eens te hebben om gezellig een potje te spelen! Mocht je geen vrienden met een DS hebben, dan is dat natuurlijk jammer en een online modus had in dit geval uitkomst kunnen bieden. Deze is helaas niet in het spel verwerkt. Als je net zoals ik de mogelijkheid in multiplayer te spelen niet hebt, dan kan je je ook wel vermaken in de Puzzle Mode. Ik kwam tussen de spelletjes onder andere een Puyo Puyo variant tegen, en hiermee alleen al kon ik me aardig lang vermaken. De andere modes behoeven denk ik geen verdere toelichting, aangezien die redelijk voor zich spreken. En ik wil nu eigenlijk richting het belangrijkste deel van deze review.
Hoe de game in zijn werk gaat weet je nu namelijk wel, maar het antwoord op de belangrijkste vraag is nog niet aan de orde geweest: hoe speelt de game? Hierover kan ik positief zijn, want het touchscreen is in Mario Party DS een zeer prettige uitkomst. Niet alleen werken de acties op het spelbord erg makkelijk via het aanraakgevoelige scherm, ook de minigames maken goed van het onderste scherm gebruik. Zo heb je bijvoorbeeld het klassieke natekenen van een figuur (dat op de Nintendo DS natuurlijk beter werkt dan ooit in de Party games) en wind je speelgoedautootjes via het touchscreen op alsof het niets is. Het zijn slechts twee voorbeelden van minigames, maar bijna alle spelletjes werken even lekker. Natuurlijk gebruik je zo nu en dan nog de vierpuntstoets en de A, B, X en Y knoppen, en ook dat werkt goed. Overigens zitten er zo’n zeventig minigames in Mario Party DS, dus herhaling zal niet snel optreden. Aan de graphics heb ik mij ook niet kunnen storen; deze zijn vergelijkbaar met de gemiddelde Mario game voor de DS op dit moment. Aan de omgevingen is de nodige aandacht besteed en ze bevatten voldoende sfeer om ook het spelbord leuk te houden. Van het geluid hoef je niet veel bijzonders te verwachten, noch in positieve noch in negatieve zin. De muziek bestaat uit vrolijke achtergrondmelodietjes tijdens het bordspel en wat opzwependere deuntjes tijdens de minigames.
Qua opzet is Mario Party DS niets veranderd ten opzichte van alle voorgaande Mario Party games, maar qua gameplay wel. Het spel verschijnt immers op de Nintendo DS, en maakt daarmee gebruik van het touchscreen. De ontwikkelaars hebben deze manier van besturing goed uitgewerkt en de diverse minigames prima speelbaar gemaakt met gebruik van het onderste scherm. Ik ben hierover dan ook erg te spreken, net als over het hele spel eigenlijk. Ik vond het echter wel jammer dat ik weinig mogelijkheid tot multiplayer spel had, en een online modus was dan ook een goede toevoeging geweest. Wat dat betreft kan ik je het spel des te meer aanraden als je een paar goede vrienden met een DS kent, hoewel ook de single player voldoende vermaak biedt. Daarnaast moet je natuurlijk de afweging maken of je niet al genoeg Mario Party hebt gespeeld, want Mario Party DS doet in hoofdlijnen weer precies hetzelfde als zijn voorgangers.
- Graphics:
- Gameplay:
- Replay:
- Sound:
78/100
Vooral met meerdere spelers is Mario Party DS de moeite waard, maar ook de singleplayer biedt voldoende vermaak.