Precies een jaar geleden kwam Square-Enix eindelijk weer met een nieuwe Final Fantasy game aanzetten. We hebben het over Final Fantasy XII voor de PlayStation 2. Weg met de turn-based gameplay en welkom het real-time vechtsysteem! Samen met een onwijs goed verhaal sloeg deze game erg goed aan. Sony heeft dus van een ware Final Fantasy XII topper mogen genieten, nu krijgt Nintendo de kans. Zal het Square-Enix gelukt zijn om Nintendo net zo blij te maken als Sony?
Final Fantasy XII draait om Dalmasca, een klein koninkrijk in Ivalice. Dalmasca was altijd een neutrale partij in de oorlog tussen het Archadiaanse Rijk en het Rozarriaanse, maar uiteindelijk wordt Dalmasca bezet door Archadia en is het slechts nog een klein overmeesterd staatje dat onder het bestuur van Archadia valt.
Vaan, een wees die in de straten van de Dalmascaanse hoofdstad Rabanastre rondzwerft, probeert steeds het koninklijk paleis te bestelen. Dit in een poging om de Dalmascaanse schatten terug te jatten. Verzetsstrijders besluiten echter een aanval op het koninklijk paleis te ondernemen en Vaan komt klem te zitten tussen Archadiaanse troepen en de Dalmascaanse rebellen.
Tijdens de aanval ontmoet Vaan luchtpiraat Balthier en zijn Vieraanse partner Fran. Zij infiltreerden het kasteel, op zoek naar een familieschat die aan de Dalmascaanse koninklijke familie toe behoorde. Ironisch genoeg is deze schat, de Goddess’ Magicite, ook datgene dat Vaan besluit te stelen. Vaan weigert de schat af te geven en slaat op de vlucht. De luchtpiraten zetten de achtervolging in en door een ongeluk belanden de drie personages in het riool, ver beneden de stad. Dit leidt tot een aanvaring met Ashe, de afgezette prinses van Dalmasca en leider van de verzetsbeweging. Het verhaal gaat dat ze twee jaar geleden zelfmoord pleegde, toen Archadia Dalmasca binnen viel. Ze heeft inmiddels de schuilnaam ‘Amalia’ aangenomen om te voorkomen dat ze wordt opgepakt. Echter verschijnen er kort na de aanvaring allerlei soldaten, die getuigen waren van de crash. Vayne, een hooggeplaatste gezaghebber van het Archadiaanse Rijk, herkent Ashe en neemt iedereen gevangen… Vaan, Fran en Balthier worden geboeid en naar Nalbina gestuurd.
Het trio weet zich te bevrijden uit Nalbina. Ze ontmoeten Basch von Ronsenburg, de man die de koning en Vaan’s broer Reks vermoord zou hebben. Alhoewel Basch vol blijft houden dat hij onschuldig is, blijft Vaan hem toch wantrouwen. Fran bevrijdt Basch uit zijn kooi en de vier strijders ontsnappen maar nauwelijks uit de gevangenis. Wanneer zij terugkeren naar Rabanastre ontdekken zij dat Penelo, een vriendin van Vaan, vermist wordt. Zij is ontvoerd door premiejagers die het gemunt hebben op Balthier, met de bedoeling hem naar Bhujerba te lokken. Vaan weet Balthier, door hem om te kopen met de Goddess’ Magicite, ervan te overtuigen een reddingspoging te ondernemen met zijn luchtship de ‘Strahl’.
De rest van het verhaal zal gaan over de poging van de nieuwe groep om de bezetting van Dalmasca te stoppen, waarbij ontdekt wordt dat er iets veel groters op het spel staat. Meer vertel ik maar niet (na drie alinea’s pas?! – red.), dat moet je zelf namelijk maar gaan ontdekken. Echter gaat het hier natuurlijk niet om Final Fantasy XII, maar om Final Fantasy XII: Revenant Wings. Final Fantasy XII: Revenant Wings is een soort vervolg op Final Fantasy XII (wees maar gerust: je hoeft Final Fantasy XII niet gespeeld te hebben om dit deel te kunnen begrijpen), maar anders dan je zou verwachten. Niet langer kan je hem spelen op de PlayStation 2, maar juist op de Nintendo DS. Juist, dat is een enorm verschil!
Dit heeft waarschijnlijk voor een deel te maken met het feit dat Square-Enix de Nintendo DS helemaal geweldig vindt, maar er is meer. Waar Final Fantasy XII puur een RPG was, is Revenant Wings meer een tactical RPG. Vaan en zijn vrienden hebben het vorige avontuur nog maar net afgerond of ze komen alweer in een nieuw avontuur terecht. Balthier, Fran, Penelo en Vaan vinden na een reis twee magische stenen. In het begin weten ze niet wat er zo speciaal aan is, maar Vaan komt er al snel achter. De volgende dag landt er namelijk een luchtschip buiten de stad en Vaan gaat samen met vier vrienden naar binnen met het plan om het luchtschip te kapen.
Maar zonder dat ze het wilden, steeg het schip ineens op en vloog het naar een stel eilanden in de lucht. Zou dit het continent Lemures zijn, waarvan iedereen dacht dat het niet bestond? Het antwoord is ‘ja’ en ze gaan natuurlijk meteen op onderzoek uit. Zo raken ze bijvoorbeeld bevriend met Llyud,een Aegyl. De Aegyls zijn wezens welk erg lijken op Humes. Echter hebben ze vleugels, tonen vrij weinig emoties en leven aanzienlijk korter. Door Llyud komt Vaan te weten dat je met de steen, die hij samen met Balthier had gevondenen Auracite blijkt te heten, Espers kan oproepen. Espers zijn wezens die in een parallelle wereld wonen en jouw bevelen opvolgt als je ze oproept. Espers zijn goedaardig, maar er zijn ook kwaadaardigen onder hen: de Yahri. De Yahri worden vooral gebruikt door Skypirates, die op het slechte pad zijn geraakt. Ons Final Fantasy gezelschap leert na een tijdje dat deze Skypirates dit tegen hun wil doen. Ze zijn namelijk behekst door de vrouwelijke Judge of Wings. Wie is deze Judge of Wings en wat wil ze? Eén hint: haar plannen lijken een beetje op de kwaadaardige plannen uit Final Fantasy XII.
Maar goed, deze game wordt dus een tactical RPG. Wat houdt dat precies in? Je loopt over de wereldmap en wanneer je besluit om een level te spelen, kom je op een speelmap. Daar sta je dan met je krijgers en hun Espers je drukt op links, rechts of wat dan ook, maar er gebeurt niets! Klopt, want je moet eerst met behulp van het touchscreen de personages selecteren die je wil laten lopen. Vervolgens klik je ergens anders en dan lopen ze er naartoe, voor een aanval of een actie. Simpel concept, maar het kan oh zo tactisch zijn als het goed uitgewerkt is. Helaas ontbreekt het daar vaak aan bij Final Fantasy XII: Revenant Wings. Het kan soms pittig zijn, maar hoe goed je je tactiek ook uitwerkt, het maakt weinig verschil.
Heeft de game dan dik gefaald? Nee, zeker niet! De levels zijn namelijk leuk ontworpen, alles om het vechten heen is geweldig en het vechten zelf is, ondanks de eenvoud, toch erg vermakelijk. Je blijft maar doorspelen en dat is een sterk pluspunt van het spel.
Herinner je je nog de Message Board waarop je mini-missies kon aannemen, waarbij je speciale monsters moest zoeken en verslaan? Zoiets is weer terug. Ditmaal gaat Tomaj echter op zoek naar problemen die door Skypirates en consorten zijn veroorzaakt. Zo zal je alle Yahris moeten slachten, alle Skypirates moeten verslaan of bepaalde items zien te winnen. Als je deze missies aanneemt, verdien je items en krachten die erg mooi zijn om te krijgen. Het loont dus de moeite om regelmatig te kijken of er nieuwe missies zijn.
Dan kan je ook nog de logboeken lezen van al je metgezellen. Ze helpen niet bij het spel, maar ze zijn wel leuk om te bekijken. Wat echter wel helpt en ook zéér indrukwekkend is, is de Ring of Pacts. Tijdens het spelen krijg je steeds meer Auracites en deze hebben zeker nut. Je kan namelijk Auracites inwisselen voor nieuwe soorten Espers in de Ring of Pacts. Er zijn drie levels aan Espers, en elk level staat ook gelijk aan hoeveel Auracite je ervoor moet geven. Wil je een level twee Esper krijgen, dan lever je twee stukken Auracite in. Voor een level drie Esper (voorbeelden zijn Ifrit, Shiva, Odin en dergelijke en waar je overigens maar één van tijdens een gevecht mag hebben) lever je dus drie Auracites in. De Ring of Pact ziet er een beetje uit als de License Board. Wanneer je een Esper krijgt, komen de Espers die aan deze gekregen Esper linken vrij. Deze kan je vervolgens ook krijgen met behulp van Auracites en zo kom je uiteindelijk bij de level drie Espers, totdat je ze allemaal hebt. Sommige komen wel pas later vrij, nadat je een bepaalde missie hebt gedaan. Ik heb mezelf al betrapt op het “kopen” van Espers die ik allang al niet meer nodig had, puur om de collectie compleet te krijgen.
Je bent waarschijnlijk ook benieuwd naar hoe het geluid en de graphics zijn. Het geluid is in ieder geval weer meesterlijk, zoals we gewend zijn van Final Fantasy (ook al is Nobuo Uematsu weg bij Square-Enix). Over de graphics ga ik het ietsjes meer hebben. Zo mooi als in de PlayStation 2 game is het bij lange na niet, maar dat is logisch. De cutscenes echter zijn prachtig. De characters zijn ietsjes anders getekend, wat voor een mooie sfeer zorgt. Tijdens het spelen worden de personages helaas getoond als sprites. Niet echt gedetailleerd dus, maar je went er snel aan. De omgevingen en special effects zijn dan wel weer prachtig.
Final Fantasy XII: Revenant Wings is aan de ene kant totaal anders dan Final Fantasy XII, maar aan de andere kant zie je de overeenkomsten (qua gameplay) toch wel. Naar mijn mening heeft Square-Enix een vette game afgeleverd die mij zeker heeft weten te boeien. Maar ik kan dan ook wel begrijpen dat anderen de game maar matig vinden. De gameplay is namelijk niet zoals het bedoeld is. Voor de fans is het een must-have, voor anderen is het een twijfelgeval. Óf je vindt de game erg cool, óf je vindt hem maar matig. Vraag dus eerst even aan de winkelier of je hem op de demopod of iets dergelijks kan spelen, voordat je hem aanschaft. Ík bedank Square-Enix in ieder geval weer!
- Graphics:
- Gameplay:
- Replay:
- Sound:
75/100
Final Fantasy XII: Revenant Wings is verrassend genoeg best vermakelijk, maar voor sommigen misschien te oppervlakkig.