Miami Crisis Review

Als groot fan van de Ace Attorney franchise heb ik de verschenen games uit die serie natuurlijk al lang en breed uitgespeeld. En terwijl ik vol spanning op het nieuwste deel wacht houd ik mijn ogen open voor games met een soortgelijke stijl en gameplay. Zo werd mijn aandacht een tijdje terug getrokken door Miami Crisis. Deze game, die zowel ontwikkeld als uitgegeven is door Hudson Soft, lijkt op het eerste gezicht redelijk wat overeenkomsten te hebben met mijn favoriete serie op de Nintendo DS. Hoog tijd dus om te kijken of Miami Crisis deze vergelijking ook daadwerkelijk verdient!

In Miami Crisis is het jouw taak om een geheimzinnige terroristische organisatie te ontmaskeren. Om dit tot een goed einde te brengen kruip je niet in de huid van één character, maar krijg je na elke scène de keuze uit een tweetal hoofdpersonen. Eén van hen is Law Martin, een detective van het Miami Police Department. Law heeft ook nog een persoonlijk appeltje te schillen met de terroristen. Zijn beste vriend en partner op het Police Department, Sam Browne, is namelijk op gewelddadige wijze vermoord door iemand binnen diezelfde terroristische organisatie. Hierdoor is hij niet altijd even objectief en handelt hij regelmatig vanuit zijn woede en verdriet. Met andere woorden: Law deinst er niet voor terug om geweld te gebruiken en zijn wapen te trekken.

Daarnaast kun je ook de controle over Sara Starling nemen, een FBI Agente. In tegenstelling tot Law heeft deze charmante FBI chick haar emoties uitstekend onder controle en handelt ze dan ook puur vanuit rationeel oogpunt. Het verschil qua gameplay tussen beide agenten zit hem er dan ook in dat Law alle actievolle scènes voor zijn rekening neemt, zoals achtervolgingsscènes en het neerschieten van badguys, terwijl je met Sara puzzels op gaat lossen, aanwijzingen onderzoekt en sporen natrekt. Erg leuk bedacht, dit switchen tussen beide characters, maar het gevolg hiervan is wel dat je uiteindelijk de helft van de game niet gespeeld hebt. Kies je een bepaalde scène voor Sara, sla je de desbetreffende scène voor Law over en andersom. Wil je alle scènes dus gespeeld hebben, kun je er het beste voor kiezen om eerst de complete game als Law te spelen en vervolgens de game opnieuw in de huid van Sara te doorlopen. Gezien de lengte van de game is dat op zich niet echt een probleem. Als je op een normaal tempo speelt, heb je Miami Crisis in een uurtje of vier namelijk makkelijk uitgespeeld. Maargoed, je doorloopt dan wel twee keer hetzelfde verhaal.

De reden dat je zo snel door Miami Crisis kunt rushen is dat er eigenlijk maar weinig gameplay elementen in de game zitten. Het grootste deel van de tijd scroll je door de stilstaande cell-shaded beelden waaruit de game hoofdzakelijk is opgebouwd en hop je van locatie naar locatie. Tussendoor maak je regelmatig een praatje met omstanders om informatie los te peuteren. Slechts af en toe krijg je de kans daadwerkelijk te spelen. Deze korte stukjes bestaan vooral uit een soort van minigames. Zo zet je bijvoorbeeld de achtervolging in, auto’s ontwijkend door met je stylus op een linker- of rechterpijltje te drukken, schiet je regelmatig grote aantallen vijanden neer die achter objecten tevoorschijn komen, of markeer je personen op beelden van een bewakingscamera om deze te identificeren. Ook krijg je een keer een sudoku puzzel voor je neus en speel je een potje poker tegen één van de security guys op het politiebureau.

Begrijp me niet verkeerd, de minigames die je voorgeschoteld krijgt zijn best leuk om te doen en ook het verhaal is geinig om te volgen. Maar het is gewoon zonde dat het verhaal de gameplay ruim overschreeuwt en de game erg kort is. De besturing is ook een punt waar nog zeker ruimte voor verbetering is, al is die vooral in het begin irritant en raak je er gaandeweg wel meer en meer aan gewend. Je bestuurt Miami Crisis namelijk compleet door middel van het touchscreen en de stylus en je moet daarbij elke actie bevestigen door de desbetreffende button twee keer aan te tikken. Zoals ik al zeg, het is een kwestie van gewenning, maar ze hadden dat dubbel tikken er ook gewoon uit kunnen laten.

Verder ben ik over de graphics erg te spreken. De game bestaat, op een aantal scènes en minigames na, uit stilstaande, cell-shaded beelden. Een beetje vergelijkbaar met de Ace Attorney serie dus, met als grootste verschil dat de algehele stijl van Miami Crisis iets duisterder en serieuzer aandoet. Dit is overigens geen nadeel; de graphics sluiten namelijk perfect aan op het eveneens duistere verhaal. Ook de achtergrondmuziek, die op de juiste momenten van melodie verandert, benadrukt de sfeer van deze politie-game uitstekend.

Miami Crisis is geen onaardige game, maar laat op verschillende vlakken wel wat kansen liggen. Zo is de besturing niet optimaal en overstemt het verhaal de gameplay. Daarnaast is het jammer dat de game zo kort is en dat je hem eigenlijk twee keer moet doorlopen om alles daadwerkelijk gespeeld te hebben. Qua sounds en graphics zit het dan wel weer goed en de stukken die, tussen het verhaal door, wel speelbaar zijn, zijn leuk om te doen. Een aardige game die je voor een zacht prijsje wel eens zou kunnen proberen. Verwacht echter geen spannende, plottwistende gameplay á la Ace Attorney.

  • Graphics:
  • Gameplay:
  • Replay:
  • Sound:

63/100

Een aardige game, meer niet.